20 Απρ Η Αξιοπρέπεια του ασθενή ως διεκδίκηση ανθρώπινου ατομικού δικαιώματος του αλλά κι ως αναγκαία συνθήκη μιας ομαλής θεραπευτικής σχέσης
Η αναζήτηση ομοιοπαθητικής θεραπείας τον καιρό της κρίσης είναι πράξη αξιοπρέπειας και δικαίωμα στο ατομικό και κοινωνικό αγαθό της υγείας.
Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε ότι μιλώντας για την Υγεία αναφερόμαστε υποχρεωτικά και στα τρία επίπεδα της ανθρώπινης ύπαρξης. Γιατί, θεωρώντας τον άνθρωπο ως ένα θαυμαστό και ιερό πολύπλοκο όν, κατανοούμε ότι υγεία δεν μπορεί να είναι μόνο η απαλλαγή από το πόνο και τη δυσφορία στο σωματικό επίπεδο αλλά και η απαλλαγή από τα αρνητικά συναισθήματα της οργής, του μίσους, του φθόνου, της ζήλειας, της κατάθλιψης και γενικά του πάθους στο συναισθηματικό επίπεδο. Τέλος, πραγματική υγεία δεν μπορεί παρά να σημαίνει απαλλαγή από σκέψεις ιδιοτελείς, στενά εγωιστικές και αλαζονικές στο διανοητικό επίπεδο, αφού ο καθένας μας καθημερινά, αν το σκεφτούμε καλά ζει σε ένα κόσμο σκέψεων και επιθυμιών κάθε δευτερόλεπτο της ύπαρξής του. Μόνο με μια τέτοια έννοια η Υγεία δικαιούται να συνιστά ατομικό και κοινωνικό αγαθό.
Τι εννοούμε όμως μιλώντας για αξιοπρέπεια; Ποιος είναι ο αξιοπρεπής και ποιος ο αναξιοπρεπής;
Το πρώτο που μας έρχεται κατά νου στο άκουσμα της λέξης είναι το να είναι κανείς ευγενικός και γενικά μιλώντας κόσμιος.
Χωρίς να διαφωνήσουμε ότι τα παραπάνω συνήθως χαρακτηρίζουν τον αξιοπρεπή άνθρωπο, είναι σημαντικό να γίνει η διάκριση ανάμεσα στην αξιοπρέπεια και τον καθωσπρεπισμό. Είναι πασίγνωστο ότι ο καθωσπρεπισμός, δηλαδή η υιοθέτηση κανόνων κόσμιας κοινωνικής συμπεριφοράς, πάρα πολύ συχνά χρησιμεύει σαν ιδανικό παραπλανητικό μέσο σε ανθρώπους ιταμούς και σαφέστατα αναξιοπρεπείς.
Άρα πρέπει κάπως διαφορετικά να προσεγγίσουμε την έννοια αυτή. Μιλώντας λοιπόν για πραγματικά αξιοπρεπείς ανθρώπους, όπως τους γνωρίζει ο καθένας στο κοινωνικό του περιβάλλον, βιώνουμε άλλοτε ασυναίσθητα και άλλοτε περισσότερο συνειδητά κάποιο είδος σεβασμού για τα άτομα αυτά. Υπάρχει «κάτι» στη συμπεριφορά τους, στην ομιλία τους, στο τρόπο που διαλέγουν τα θέματα συζήτησης αλλά και στο τρόπο που συζητούν, που ακριβώς εμπνέει αυτό το σεβασμό. Είναι ακριβώς ο τρόπος που αντιμετωπίζουν τις δυσκολίες και τα βάσανα της ζωής που φανερώνει «κάτι» βαθύτερο και υψηλότερο μέσα τους και που εκφράζεται με τη στάση και τη συμπεριφορά τους σαν αξιοπρέπεια. Μιλάμε λοιπόν για κάποιον που αντιμετώπισε την οικονομική του καταστροφή και την επακόλουθη φτώχεια με αξιοπρέπεια ή για άλλον που αντιμετώπισε με αξιοπρέπεια την χρόνια ασθένειά του και τη φθορά ή ακόμα και τον επερχόμενο θάνατό του.
Η έννοια λοιπόν της αξιοπρέπειας είναι κάτι πολύ περισσότερο από μια έκφραση: αφήνει μια ορισμένη «γεύση» γιατί διαθέτει ορισμένες ποιότητες και ακριβώς για το λόγο αυτό προκαλεί στον καθένα μας τη χαρακτηριστική αυτή συναισθηματική και νοητική δόνηση που εκφράζεται ενιαία σαν σεβασμός.
Ποιες λοιπόν μπορεί να είναι οι ποιότητες της αξιοπρέπειας;
Η πρώτη νομίζουμε είναι ο σεβασμός στη Ζωή, όχι μόνο στην ανθρώπινη αλλά σε κάθε είδους φαινόμενο της Ζωής όπως αυτό εκφράζεται πάνω στο πλανήτη. Είναι σεβασμός για τη βιολογική, τη σωματική ζωή και συνδέεται στενά με την υγιή λειτουργία του ενστίκτου επιβίωσης. Είναι σεβασμός για τη συναισθηματική ζωή των ανθρώπων πρώτιστα αλλά και άλλων έμβιων όντων στη Γη. Μπορεί να εκφράζεται σαν σεβασμός στα ζώα ή ακόμα και στα φυτά που όπως είναι γνωστό διαθέτουν διαφορετικής τάξης από τον άνθρωπο συναισθηματική ζωή. Είναι τέλος σεβασμός στη νοητική ζωή του ανθρώπου, στην ικανότητα του πρακτικού συλλογισμού, της συσχέτισης, της σύγκρισης, της διάκρισης και της εξαγωγής ασφαλών συμπερασμάτων που να βασίζονται στην εμπειρία και στο ατομικό βίωμα.
Η δεύτερη είναι η ανάληψη εκ μέρους των ατόμων αυτών προσωπικής ευθύνης για τις πράξεις τους. Αντιλαμβάνονται τον εαυτό τους σα τμήμα ενός ευρύτερου συστήματος, δικτύου σχέσεων, πείτε το όπως θέλετε, όπου υπάρχει αλληλεξάρτηση δικαιωμάτων και υποχρεώσεων. Στον καθένα προσφέρεται από την ενέργεια των άλλων και αυτός με τη σειρά του υποχρεούται να προσφέρει δαπανώντας δική του ενέργεια. Πρόκειται για συναισθηματική ωριμότητα που απορρέει από την κατανόηση των παραπάνω και όχι για εγωκεντρική και συναισθηματικά ανώριμη στάση που θέλει το άτομο να είναι το επίκεντρο του κόσμου, καθηλωμένο ψυχολογικά στην πρώτη παιδική ηλικία.
Τι σημαίνει όμως αξιοπρέπεια για τον ασθενή; Πώς αυτό μπορεί να εκδηλωθεί;
Νομίζουμε ότι ο αξιοπρεπής άνθρωπος ακριβώς επειδή σέβεται τη Ζωή, σέβεται και τιμά και το σώμα του με την έννοια ότι είναι εξοικειωμένος μαζί του, το «ακούει» και παίρνει πολύ σοβαρά υπόψη τη φωνή ή την κραυγή του, δηλαδή τα συμπτώματα που εκδηλώνει. Επειδή σέβεται το δώρο της σκέψης με την οποία έχουμε όλοι οι άνθρωποι προικιστεί σκέφτεται και προσπαθεί να κατανοήσει τις συσχετίσεις που μπορεί να υπάρχουν ανάμεσα στη διαταραχή της υγείας του και στις συνθήκες της ζωής του. Όσο προχωρεί στο μονοπάτι αυτό και με την εμπειρία του επιβεβαιώνει καθημερινά αυτή την πραγματικότητα που είναι η δική του αλήθεια τόσο περισσότερο δύσπιστος γίνεται με τους ιατρούς της συμβατικής ιατρικής που προσπαθούν να τον πείσουν να αποδεχθεί άκριτα κάτι που είναι εμφανώς παράλογο και πέρα από το προσωπικό του βίωμα και τη προσωπική του αλήθεια. Να αποδεχθεί ότι το μόνο που οφείλει να κάνει είναι να καταπιέσει τη φωνή του σώματος, τα βιώματα, τα συναισθήματα και τους συλλογισμούς του και να περιοριστεί σε παθητικό καταναλωτή μιας χημικής ουσίας που αυτή θα ρυθμίζει το σώμα του για όλη την υπόλοιπη ζωή του. Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει από τέτοιους ασθενείς να μας διηγούνται πως οι ίδιοι διαισθητικά είχαν φτάσει πολύ κοντά στη πραγματική διάγνωση της αιτίας της ασθένειάς τους, συσχετίζοντας τα συμπτώματα με κάποιο ας πούμε συναισθηματικό στρες αντιμετωπίζοντας συχνά τον εμπαιγμό και το χλευασμό των στενόμυαλων συμβατικών ιατρών. Επειδή ο αξιοπρεπής άνθρωπος σέβεται το σώμα του, τη σκέψη του και το συναισθήματά του, οδηγείται τελείως φυσιολογικά και διαισθητικά στην αναζήτηση μιας ολιστικής αντιμετώπισης των προβλημάτων του. «Γιατρέ ήλθα σε εσάς γιατί όλοι οι υπόλοιποι γιατροί με βλέπανε κομματάκι-κομματάκι και αυτό το βαρέθηκα». Η κατεξοχήν ιατρική επιστήμη που ενσωματώνει την ολιστικότητα αυτή τόσο στην εξέταση και τη διάγνωση όσο και στη θεραπεία είναι φυσικά η κλασική ομοιοπαθητική. Δεν είναι λοιπόν καθόλου περίεργο που ο άνθρωπος αυτός συνεργάζεται ομαλότατα με τον ομοιοπαθητικό ιατρό επειδή κατανοεί την ανάγκη να αναλάβει ένα ποσοστό ευθύνης για τη θεραπεία του από την αρχή. Εξακολουθεί να παρατηρεί την εξέλιξη των συμπτωμάτων του, συζητά με τον ιατρό του την πορεία της θεραπείας του, προσαρμόζει πρώην επιβλαβείς καθημερινές συνήθειες στα νέα δεδομένα και όλα αυτά τα κάνει με κατανόηση και συμμετοχή. Εννοείται ότι την ίδια λειτουργία έχει σχετικά με το παιδί του στη περίπτωση που έχει γίνει γονιός.
Ο αξιοπρεπής άνθρωπος αναγνωρίζει ότι αυτό που του προσφέρεται μέσα από την ομοιοπαθητική θεραπεία είναι κάτι πολύ περισσότερο κι από την καλύτερη ιατρική υπηρεσία. Είναι ένα δώρο της Ζωής που του επιστρέφεται για την εμπιστοσύνη και το σεβασμό που της δείχνει, μετά τις δύσκολες μέρες της δοκιμασίας μέσω της ασθένειας, δοκιμασία που την αντιμετώπισε και αντιμετωπίζει με τον ευγενέστερο τρόπο που υπάρχει: με ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ.