20 Απρ Ρευματοειδής Αρθρίτιδα
Από πού να το πιάσεις και που να το αφήσεις; Σωματικά, ψυχολογικά ή πνευματικά; Η διάγνωση: Ρευματοειδής αρθρίτιδα.
Ωραία! Και τώρα τι κάνουμε; Δεν είχα ιδέα. Το μόνο που ήξερα και ένιωθα ήταν οι πρωτόγνωροι και φρικτοί πόνοι σε όλα τα κόκκαλα, σε όλο μου το κορμί. Κάτι έπρεπε να γίνει αρχικά γι αυτό. Ο οικογενειακός γιατρός μου, μου συνέστησε να πάρω κορτιζόνη για να αντιμετωπίσω τους πόνους. Έτσι και έκανα. Παρόλο που η δόση ήταν μεγάλη, οι πόνοι δεν εξαφανίζονταν τελείως. ‘Έτσι επί μήνες αυτό που κατάφερνα ήταν να ξεγελάω και να «κοιμίζω» κατά κάποιον τρόπο τον πόνο μου και μαζί με αυτόν και τον εαυτό μου. Υπήρξα πάντα άτομο φοβερά ενεργητικό. Συνεχώς κινούμουνα, σκεφτόμουνα και σχεδίαζα. Δεν είχα ησυχία! Αυτά όλα ανετράπησαν έτσι ξαφνικά! Μου ήρθανε τα πάνω κάτω! Γύρισε ο κόσμος ανάποδα! Σωματικά, δεν μπορούσα να κάνω πράγματα όπως να παίξω με το παιδί μου, να δουλέψω, να γυμναστώ. Ψυχολογικά, όλα μαύρα γύρω και μέσα μου. Πνευματικά αρνούμουνα να κάνω σκέψεις , να κάνω σχέδια…
Κι εκεί ακριβώς στο σημείο όπου όλα κατέρρεαν γύρω μου, έρχεται η «χρυσή» πληροφορία για έναν γιατρό στη Λάρισα, Ομοιοπαθητικό – Ρευματολόγο, τον Πέτρο Κράχτη. Η αλήθεια είναι ότι ποτέ μου μέχρι τότε δεν είχα στραφεί στην Ομοιοπαθητική για οτιδήποτε. Έτσι κλείνω το πρώτο μου ραντεβού με το γιατρό. Μάζεψα όσο κουράγιο μου είχε απομείνει και συνάντησα τον «σωτήρα» μου. Ναι τελικά αυτός ο άνθρωπος αποδείχτηκε ο σωτήρας μου. Στο πρώτο ραντεβού, κυριολεκτικά. Δεν άφησε τίποτα που να μη με ρωτήσει, ένα ιστορικό τεράστιο. Φεύγοντας από κει, αυτό που μου έμεινε ήταν μια ηρεμία και μια σιγουριά ότι όλα θα πάνε καλά και όλα θα είναι όπως πριν!
Έτσι, ξεκίνησε ο Γολγοθάς. Και το λέω έτσι γιατί για μένα ήταν βουνό αυτά που μου ζήτησε να κάνω και να μην κάνω: Αυστηρή διατροφή, ηρεμία, ξεκούραση. Όλα αυτά βέβαια συνοδευόμενα από τα απαραίτητα για μένα ομοιοπαθητικά σκευάσματα . Αυτό συνεχίστηκε με μηνιαία συνάντηση αλλά και με τηλεφωνική επικοινωνία με το γιατρό μου επί 1 ½ με 2 χρόνια περίπου. Οι συμβουλές του ήταν για μένα νόμος και η αλήθεια είναι ότι τις ακολουθούσα πιστά: να τηρώ τη διατροφή μου, να μη κουράζομαι, να μην αγχώνομαι και να κοιτώ επίμονα – όπως μου ζήτησε ο ίδιος – τον ήλιο τις ώρες που δύει. Η απόλυτη χαλάρωση!
Μετά από όλα αυτά και αφού οι φλεγμονές μου είχαν υποχωρήσει κατά το μεγαλύτερο ποσοστό, έφτασα στο στάδιο της υπαρξιακής αναζήτησης. Όλο αυτό το βασανιστήριο που περνούσα εκείνη την περίοδο της ζωής μου, με είχε αδρανοποιήσει όχι μόνο σωματικά αλλά ψυχολογικά και πνευματικά. Έτσι και αφού ήμουνα πλέον αρκετά ήρεμη, άρχισα να σχεδιάζω τα επόμενα μου βήματα, επαγγελματικά και προσωπικά. Έδιωξα μακριά ότι με έριχνε ψυχολογικά, ανασυγκρότησα τον παλιό, δυνατό αλλά ανανεωμένο πλέον εαυτό μου.
Όλα αυτά βέβαια, δεν είναι μια τροπή που απλά έτυχε να πάρει η δική μου ζωή αλλά κατά το γιατρό μου πάντα είναι η απόλυτα σωστή σειρά και εξέλιξη από την αρχική μου επίπονη μέχρι και την σημερινή απελευθερωμένη μου κατάσταση.
Φτάνοντας στο τώρα, η ζωή μου έχει αποκτήσει ξανά νόημα. Είμαι μία 38χρόνη αισθητικός και συνεχίζω να κάνω μεταξύ και όλων των υπολοίπων αντικειμένων που αποτελούν τη δουλειά μου, το υπέροχο και αγχολυτικό για μένα μασάζ στις πελάτισσες μου. Μέσα από το μασάζ, όσο και αν ακούγεται περίεργο και αν και φοβερά κουραστικό, νιώθω απίστευτη χαλάρωση και θετική ενέργεια! Κατά τη διάρκεια της μάλαξης και ενώ τα χέρια μου δουλεύουν αδιάκοπα, το πνεύμα μου ηρεμεί και η θετική ενέργεια ενισχύεται όλο και περισσότερο. Θαρρείς εκείνη τη στιγμή ότι αλλού βρίσκεται το σώμα μου και αλλού η ύπαρξη μου.
Το παιχνίδι με το παιδί μου είναι πλέον ονειρεμένο, χωρίς να σκέφτομαι πως θα το σηκώσω αγκαλιά ή πως θα κυλιστούμε στην άμμο το καλοκαίρι ή πως θα παίξουμε στο πάτωμα. Αυτό βέβαια που δεν πρέπει να ξεχνώ ποτέ μου είναι ότι πάντοτε υποβόσκει αυτό το άτιμο αυτό-άνοσο νόσημα. Η διατροφή μου τώρα είναι πάντοτε ισορροπημένη όπως και η αντιμετώπιση των πραγμάτων γύρω μου. Μια κακή στροφή στην διατροφή, μία στενάχωρη ή κουραστική ή αγχωτική κατάσταση και η «φίλη» μου η αρθρίτιδα δηλώνει την παρουσία της με μικρά πονάκια.
Τώρα πια όμως ξέρω. Γνωρίζω τα εχθρικά χτυπήματα της « φίλης» μου και είμαι πάντα σ’ ετοιμότητα. Για να φτάσει όμως κάποιος άνθρωπος στο σημείο που βρίσκομαι τώρα, θα πρέπει πρώτα απ όλα να έχει ένα καταπληκτικό γιατρό – συνοδοιπόρο. Δεύτερον να πιστέψει 100% στα θαύματα που μπορεί να κάνει η ομοιοπαθητική αλλά και στον εαυτό του και στις δυνάμεις του. Και τρίτον να εκτελεί. Και να τηρεί με απόλυτη πειθαρχία ότι τον συμβουλεύει ο γιατρός ο γιατρός του. Αυτό είναι νομίζω το τρίπτυχο της επιτυχίας.
Πριν δύο χρόνια δε θα μπορούσα ούτε λεπτό να φανταστώ τον εαυτό μου να μοιράζομαι την περιπέτεια μου και να συμβουλεύω κατά κάποιον τρόπο ομοιοπαθείς μου. Ήταν ένας κακός εφιάλτης που ευτυχώς με το φως της ημέρας εξαφανίστηκε!
Ευχαριστώ πολύ γιατρέ μου που με ανέδειξες νικήτρια μέσα απ’ αυτόν τον αγώνα
Β. Ο