20 Απρ Ψωριασική Αρθρίτιδα
Γειά σας,
Είμαι μια γυναίκα 43 χρονών με δυο μικρά παιδιά, 6 χρονών ο γιος μου και 4½ η κόρη μου. ‘Εχω γεννηθεί κι έχω μεγαλώσει στην επαρχία, στην πορεία της ζωής μου σπούδασα κι έζησα στην Αθήνα για αρκετά χρόνια. Μια όμορφη μέρα όμως γύρισα πίσω κι έκανα αυτό που ήθελα πάντα να κάνω, να έχω επαφή με την φύση και με τα σπορ.
Είμαι ένα άτομο αρκετά δραστήριο, με πολλά ενδιαφέροντα, έντονη ανάγκη ελευθερίας και φύση αισιόδοξο. Κοιτάζοντας τώρα πίσω, βλέπω ότι όλα αυτά περιορίστηκαν με την δημιουργία της οικογένειάς μου (φυσικό είναι) κι εγώ δεν ήμουν προετοιμασμένη ώσπου χάνω ξαφνικά κι ένα αγαπημένο μου πρόσωπο.
‘Ετσι ξυπνάω ένα πρωί με πρησμένους καρπούς και παλάμες και έντονους πόνους καθώς επίσης το ίδιο στους αστραγάλους και στις πατούσες μου. ‘Ημουν 41 χρονών. Απευθύνθηκα στο ΕΣΥ όπου μου έδωσαν διάγνωση ψωριασική αρθρίτιδα. Σαστισμένη τους ρωτάω μα τι λέτε; αυτό δεν αφορά ηλικιωμένους; Οι άνθρωποι μου πρότειναν να πάω σε ρευματολόγο, όπως κι έκανα.
Κάθε μέρα ήταν όλο και πιο δύσκολη. Οι πόνοι ήταν όλο και πιο έντονοι και τώρα πια πονούσα παντού. Από τον αυχένα ως τα δάχτυλα των ποδιών. Δεν υπήρχε κίνηση να κάνω και να μην υποφέρω. Τα παιδιά ήταν 4 χρονών και 2½ χρονών αντίστοιχα. Η ζωή μου είχε αρχίσει να γίνεται κόλαση, δεν μπορούσα να ταίσω τα παιδιά μου, ούτε να τα ντύσω , ούτε να τα σηκώσω, τίποτα. Δεν μπορούσα να κάνω τίποτα ούτε για μένα. Δεν μπορούσα να καθίσω στον καναπέ για παράδειγμα γιατί μετά δεν είχα τρόπο να σηκωθώ χωρίς να πονάω. Φανταστείτε ότι γύριζα μπρούμητα για να ακουμπάω τον πήχη να δώσω δύναμη να σηκωθώ και φυσικά ακολουθούσαν κραυγές πόνου. Ούτε όρθια όμως μπορούσα να σταθώ για πολλή ώρα, ούτε ξαπλωμένη. Δεν μπορούσα να γυρίσω το πώμα από το μπουκάλι γάλατος για να πιουν τα παιδιά και χίλια δύο ακόμη.
Όταν περπατούσα πήγαινα πάρα πολύ αργά, πονούσα ένιωθα το πρόσωπό μου να έχει σκληρύνει από τον πόνο. Ντρεπόμουν να πηγαίνω τόσο αργά. Ντρεπόμουν όταν καθόμασταν έξω σε καφετέρια την ώρα που έπρεπε να κάτσω ή να σηκωθώ. Πονούσα και υπέφερα αλλά δεν έδειχνα τίποτα. Ήμουν πολύ περήφανη για όλα αυτά!
Ο γιατρός μου τότε ξεκίνησε να μου δίνει μεθοτρεξάτη. Για αρχή έπαιρνα 2 χάπια μια ημέρα της εβδομάδας. Στις 15 ημέρες έγιναν 4 τα χάπια. Οι πόνοι ήταν πάντα εκει. Αλλά και οι πόνοι στην ψυχή.
Θα πρέπει να αναφέρω ότι διαγνώσθηκα με αρθρίτιδα 20 Μαίου 2012 και ξεκίνησα την μεθοτρεξάτη τον Ιούνιο 2012. Ο γιατρός μου (συμβατικός ρευματολόγος ) το πρώτο που μου είπε ήταν να χάσω κιλά. Για μένα ήταν το τελευταίο που με ενδιέφερε. Στην δεύτερη επίσκεψή μου μετά από 15 ημέρες μόλις με είδε αμέσως μου είπε ότι δεν έχασα κιλά. Τότε ήμουν 76 kg με ύψος 1,75 cm. Δεν είχα καταλάβει και πολλά ως προς την εξέλιξη της πάθησής μου γιατί δεν μου εξηγούσαν, ρωτούσα, έψαχνα μόνη μου, πονούσα, όμως ούτε μια μέρα δεν είπα στον εαυτό μου ότι είμαι άρρωστη. Οι φίλοι μου και οι γνωστοί μου με ρωτούσαν κάθε μέρα αν ήμουν καλλίτερα, ούτε κι αυτοί γνώριζαν. Κλαίγαμε μαζί κάποιες φορές.
Φεύγουμε για διακοπές και μια μέρα στην θάλασσα, όπως κάθομαι με τις ώρες όρθια μιας και τα παιδιά έπαιζαν στην άμμο, (δεν μπορώ ούτε να καθίσω στην άμμο ούτε όμως και να σηκωθώ) παίρνω την απόφαση να αλλάξω την ζωή μου. Αμέσως παίρνω τηλέφωνο και κανονίζω να πουλήσω την επιχείρησή μου, βλέπω καθαρά μπροστά μου ότι η ζωή μου πρέπει να πάρει άλλη κατεύθυνση. Προτεραιότητα έχουν η υγεία μου και η οικογένειά μου. Κάνω κινήσεις χωρίς να γνωρίζω τι μου ξημερώνει.
Είναι μέσα Ιουλίου και τα χάπια μου έχουν φτάσει πια τα 8. Πηγαίνω σε έναν πανεπιστημιακό συμβατικό ρευματολόγο, ο οποίος μου ανέφερε ότι θα ασχοληθώ 10 χρόνια με την αρθρίτιδα. Λέω μέσα μου: Με τίποτα εγώ θα τα κάνω λιγότερα. Ενημερώνω τον πρώτο μου γιατρό ότι δεν θα συνεχίσουμε μαζί την θεραπεία μου.
Αντιμετώπιζα την αρθρίτιδα σαν ξένο κομμάτι πάνω μου που ήθελα να ξεφορτωθώ. Σαν να ήταν ένας άλλος άνθρωπος μέσα μου που δεν τον ήθελα και πάλευα να τον νικήσω. Αυτή η στάση μου με έκανε να πέφτω πολύ συχνά ψυχολογικά, να κλαίω, να νιώθω αδύναμη, να μην ξέρω τι να κάνω κι αυτός να είναι εκει.
Όταν περίμενα στη σειρά μου, στο νοσοκομείο, συζητούσα με τον υπόλοιπο κόσμο, μου είχε κάνει εντύπωση ένας νεαρός 25 χρονών με την ίδια πάθηση μ΄ εμένα, έκανε βιολογικούς παράγοντες, είχε ξοδέψει 29,000 ευρώ για την ψωρίασή του και μετά για την αρθρίτιδα. Εγώ θυμάμαι είχα τρομάξει! Είχα γίνει ράκος ψυχολογικά. Παρόλα αυτά έλεγα μέσα μου: Όχι αυτό δεν αφορά εμένα.
Τον Αύγουστο μου λένε οι γιατροί ότι δεν εξελίσσεται η κατάστασή μου και θα πρέπει να περάσω στους βιολογικούς παράγοντες. Τους ρωτάω τι σημαίνει αυτό; Μου απάντησαν δεν είναι τίποτα, φάρμακα είναι κι αυτά!. Η απάντησή τους δεν μου άρεσε καθόλου, ένιωθα ότι θέλουν να με διώξουν, που να εξηγούν τώρα όταν απ΄εξω περίμενε κι άλλος κόσμος. Θα πρέπει εδώ να αναφέρω ότι κάθε φορά που κατάπινα τα χάπια της μεθοτρεξάτης ένιωθα ότι δηλητηριάζομαι. Διαβάζω στο διαδίκτυο για τους βιολογικούς παράγοντες και δεν χαίρομαι καθόλου. ‘Εχω φτάσει σε σημείο που δεν ξέρω τι να κάνω.
‘Ενας φίλος μου με ενημερώνει για έναν γνωστό μας με την ίδια πάθηση. Τον βρίσκω και με ενημέρωσε ότι θεραπεύτηκε με την ομοιοπαθητική. Με ομοιοπαθητική δεν είχα ποτέ καμία ανάμειξη. Τον έβλεπα να δουλεύει στο εστιατόριό του και δεν το πίστευα, εγώ δεν μπορούσα να κουνηθώ κι αυτός κουβαλούσε, περπατούσε, στεκόταν, γελούσε.
Έκλεισα αμέσως ραντεβού με τον γιατρό του. Μου είπε ότι θα γινόμουν καλά μέχρι τα Χριστούγεννα. Εγώ πια ήθελα να έρθουν τα Χριστούγεννα αμέσως μετά τον Αύγουστο. Παράλληλα συνέχιζα την μεθοτρεξάτη και ξεκίνησα το cali carbonicum. Οι πόνοι μου δεν μειώθηκαν. Επικοινωνούσαμε τηλεφωνικά με το γραφείο του γιατρού, όμως κάτι δεν μου άρεσε. Εντελώς συμπτωματικά πάλι, μια φίλη μου στέλνει σε μήνυμα το τηλέφωνο ενός ομοιοπαθητικού απο άλλη πόλη. Ο θεός ήταν μαζί μου, όταν χανόμουν εμφανιζόταν.
Η ίδια διαδικασία, ραντεβού, ταξίδι, ιστορικό. ‘Εχει φτάσει Σεπτέμβρης 2012. Εδώ όμως αλλάζει επειγόντως η διατροφή μου, καταργούνται τροφές και εμπλουτίζονται με κάποιες άλλες. Θέτω την ίδια ερώτηση, πότε θα γίνω καλά. Η απάντηση ήταν ότι θα γίνω καλά, αλλά το πότε εξαρτάται από μένα. Δεν μου άρεσε η απάντηση.
Από τις πρώτες ημέρες παρατηρώ ότι η ένταση των πόνων αρχίζει και μειώνεται. Αρχίζω και κρυφογελάω στον εαυτό μου. Δεύτερη συνάντηση με τον γιατρό μου και μου ανακοινώνει ότι η εξέλιξή μου ήταν ανέλπιστα καλή με βάση πάντα τις εξετάσεις.
Θα πρέπει επίσης να αναφέρω ότι ο πρώτος μου συμβατικός γιατρός με πήρε τηλέφωνο να δει πως είμαι με την αρθρίτιδα. Τον ενημέρωσα ότι είμαι καλλίτερα. Όταν του είπα ότι κάνω ομοιοπαθητική άρχισε να μιλάει άσχημα για τους γιατρούς, να τους χαρακτηρίζει τσαρλατάνους και πολλά άλλα.
‘Ηρθαν τα Χριστούγεννα και πέρασαν κι εγώ ακόμη δεν είχα γίνει τελείως καλά, όπως μου είχε πει ο πρώτος μου ομοιοπαθητικός γιατρός – το είχα καταγράψει γιατί έτσι με συνέφερε. Απογοητεύτηκα.
Συνεχίζουμε την θεραπεία και τον επισκέπτομαι κάθε μήνα ή δίμηνο. Εγώ από την άλλη επειδή νιώθω καλλίτερα αρχίζω και φορτώνω το καθημερινό μου πρόγραμμα με δουλειές με αποτέλεσμα να έχω πισωγυρίσματα. Ο γιατρός μου με ταρακουνάει λέγοντάς μου ότι πρέπει να ζητάω βοήθεια. Μου επισημαίνει τον ρόλο της ξεκούρασης.
Ενώ τα κατανοούσα όλα αυτά δεν τα εφάρμοζα γιατί όταν έβλεπα στο ελάχιστο να βελτιώνομαι πετούσα στα σύννεφα από χαρά και επιβάρυνα όλο και πιο πολύ το πρόγραμμά μου. ‘Αρχισα να ζητάω βοήθεια πολύ καιρό μετά .
Κατά την διάρκεια των εξετάσεων, όταν κάποιοι δείκτες ήταν εκτός φυσιολογικών τιμών, επηρεαζόμουν και ζητούσα εξηγήσεις από τον γιατρό μου. Με καθησύχαζε λέγοντάς μου ότι δεν θα πρέπει να επηρεάζομαι και θα πρέπει να κάνω υπομονή, να είμαι δυνατή και να βλέπω την εξέλιξή μου σε βάθος χρόνου.
Ένα πάρα πολύ σημαντικό σημείο εξέλιξης της θεραπείας μου πιστεύω ήταν η ψυχολογική υποστήριξη του γιατρού μου, σε θέματα που έβγαιναν στην επιφάνεια. Τα μικρά αγκαθάκια που υπήρχαν μέσα μου και δεν με βοηθούσαν να εξελιχθώ. Έπρεπε να τα μετατρέψω σε τριαντάφυλλα, όπως και έκανα. Ήταν από τις δυσκολότερες μα συνάμα και ωραιότερες στιγμές της θεραπείας μου.
Παράλληλα με όλα αυτά τα θέματα έτρεχαν και άλλα προβλήματα υγείας κατά διαστήματα, στην προσπάθεια του οργανισμού μου να δυναμώσει και να ξεπεράσει τα εμπόδιά του. Έτσι έπαθα στρεπτόκοκο, φαρυγγίτιδα, αμυγδαλές, γυναικολογικά θέματα, τενοντίτιδα και τελευταίο και χαριστικό πνευμονία! Όλα, μα όλα αντιμετωπίστηκαν με ομοιοπαθητικό τρόπο. «Ο οργανισμός σου έχει το δικό του ρυθμό ανάκαμψης», μου τόνιζε ο γιατρός κάθε φορά!
Σε όλη την διάρκεια της θεραπείας μου υπήρξαν μεγάλες ψυχολογικές διακυμάνσεις. Αμφισβήτησα κάποιες φορές και τον γιατρό μου! ‘Ενιωσα θυμό και οργή. Φοβήθηκα, ειδικά στην πνευμονία, ότι δεν θα τα καταφέρω. Κάθε φορά που μου συνέβαινε κάτι καινούριο ξαναέπεφτα στα τάρταρα. Απογοητευόμουν. Έλεγα μέσα μου όχι πάλι!
Κάτι οξύμωρο που μου συνέβαινε σε αυτές τις στιγμές, ήταν ότι ενώ από την μια πλευρά ένιωθα άσχημα από την άλλη πλευρά έψαχνα αχτίδες αισιοδοξίας να με τραβήξουν πάνω. Τα κατάφερνα τις περισσότερες φορές.
Έτσι όταν ερχόταν αυτή η στιγμή που το κάθε πρόβλημα βρισκόταν στο τέλος του, η χαρά μου ήταν απερίγραπτη! Μετά από κάθε συμβάν η αρθρίτιδά μου βρισκόταν και ένα στάδιο πιο μπροστά στην βελτίωσή της. Μοναδικές, ασύλληπτες στιγμές ευτυχίας! Τώρα πια έκλαιγα από χαρά.
Έτσι στις 21 Μαίου 2014 ο γιατρός μου, μου ανακοίνωσε ότι η φλεγμονή εξαφανίστηκε! Θα ήθελα να υπενθυμίσω ότι στις 20 Μαίου 2012 διαγνώσθηκα με αρθρίτιδα και 21 Μαίου 2014 χωρίς φλεγμονή.
Συνειδητοποίησα ότι άλλαξα σιγά-σιγά κι εγώ, μέσα μου. Δεν ήξερα ότι ήμουν τόσο δυνατή και το θαυμάζω αυτό. Απλούστευσα την ζωή μου. Εστίασα στα θετικά της ζωής, στα θετικά της κάθε στιγμής. Είμαι πιο χαλαρή, πιο ξεκάθαρη. Δεν ζω πια κόντρα στις αλήθειες μου. Κατανοώ πιο εύκολα τους ανθρώπους στις δυσκολίες τους κι έτσι τους συμπαραστέκομαι ανάλογα. Ασχολούμαι πια με όλα όσα είχα αφήσει σε εκκρεμότητα και με στεναχωρούσε αυτό. Κάνω όλα όσα με γεμίζουν χαρά.
Πιστεύω στον Θεό ακόμη περισσότερο και τον ευχαριστώ, χωρίς βέβαια να ανήκω στους ανθρώπους που συχνάζουν στην εκκλησία. Πιστεύω στην δύναμη που όλοι έχουμε μέσα μας. Πιστεύω στον γιατρό μου, τον κ. Πέτρο Κράχτη, στην Λάρισα, τον ευχαριστώ και θα τον ευγνωμονώ πάντα. Ένας άνθρωπος με γνώσεις, με κατανόηση, με χιούμορ, και με διάθεση να με στηρίξει πάντα όταν τον χρειαζόμουν, τηλεφωνικά είτε διαδικτυακά μέσω skype.
Η ζωή μας είναι πολύτιμη, είναι υπέροχη και είναι τώρα! Είναι όμορφο να την μοιραζόμαστε με όλους όσους αγαπάμε και να γινόμαστε καλλίτεροι άνθρωποι κάθε μέρα.