Συχνές Ερωτήσεις και Απαντήσεις

Είναι μια μέθοδος θεραπείας που βασίζεται στους θεραπευτικούς νόμους της φύσεως, ασκείται από εξειδικευμένους ιατρούς και εφαρμόζεται με τα ομοιοπαθητικά φάρμακα. Η ομοιοπαθητική δεν θεραπεύει «ασθένειες», αλλά «ασθενείς», δηλαδή αντιμετωπίζει κάθε ασθενή σα μια ξεχωριστή περίπτωση. Έτσι δεν έχει νόημα η ερώτηση «έχετε φάρμακο για την τάδε ασθένεια», αλλά μάλλον «ποιο είναι το κατάλληλο φάρμακο για τον τάδε ασθενή που εμφανίζει τα τάδε συμπτώματα και έχει αυτές τις ψυχοσωματικές ιδιαιτερότητες»; Για την ίδια «ασθένεια» ενδέχεται σε διαφορετικούς ασθενείς να χορηγηθούν διαφορετικά φάρμακα.

Η «Κλασική Ομοιοπαθητική» είναι ο τύπος της Ομοιοπαθητικής που διδάχθηκε από τον ιδρυτή της Dr. Hahnemann πριν από 210 χρόνια περίπου, ο οποίος υποστήριζε ότι σε κάθε δεδομένη στιγμή, για τη θεραπεία όλων των συμπτωμάτων του ασθενούς, μόνο ένα ομοιοπαθητικό φάρμακο πρέπει να χορηγείται σε αυτόν.

Η διαδικασία του εντοπισμού του σωστού ομοιοπαθητικού φαρμάκου είναι επίπονη και απαιτεί έρευνα και εμπειρία εκ μέρους του θεράποντα ιατρού. Αφού όμως επιτευχθεί, τα θεραπευτικά αποτελέσματα είναι πολύ ικανοποιητικά και συχνά δε εντυπωσιακά. Δυστυχώς όμως ορισμένοι ομοιοπαθητικοί ιατροί, που δεν μπορούν να βρουν πιο είναι το κατάλληλο φάρμακο που πρέπει να χορηγήσουν, είτε γιατί δεν έχουν αρκετή εμπειρία, είτε γιατί δεν διαθέτουν αρκετό χρόνο για να πάρουν ένα λεπτομερές ιστορικό και να το μελετήσουν με προσοχή, μπορεί να χορηγούν 3, 4 και μέχρι 20 διαφορετικά φάρμακα συγχρόνως, ελπίζοντας ότι το κατάλληλο θα συμπεριλαμβάνεται σε αυτά. Αυτή είναι η «μη-κλασική μορφή» της ομοιοπαθητικής ιατρικής, η οποία βέβαια δεν δίνει τα θεραπευτικά αποτελέσματα που δίνει η Κλασική Ομοιοπαθητική.

Κατ’ αρχήν όλες τις «ασθένειες», ακόμη και τις πιο βαριές, αρκεί να μην είναι τόσο αργά, ώστε ο οργανισμός να έχει εξασθενήσει

(από την αρρώστια ή την τοξίνωση που τυχόν του προκάλεσαν διάφορα φάρμακα), σε τέτοιο βαθμό που δεν μπορεί να αναλάβει έγκαιρα και η χειρουργική επέμβαση πια είναι αναπόφευκτη. Πρακτικά μπορεί να θεραπεύσει ή να βοηθήσει προβλήματα παθολογικά, παιδιατρικά, δερματολογικά, γυναικολογικά, ψυχιατρικά κ.ά.

Ομοιοπαθητική μπορούν να κάνουν οι ασθενείς κάθε ηλικίας, από την βρεφική ηλικία μέχρι τους υπερήλικες. Επίσης άτομα που βρίσκονται σε ειδικές καταστάσεις, όπως εγκυμοσύνη, γαλουχία, μετεγχειρητική κατάσταση κλπ.

Η εξέταση του ασθενούς δεν διαφέρει ουσιαστικά από την συνηθισμένη εξέταση που κάνει ο συμβατικός γιατρός. Κατ’ αρχήν καταγράφεται το ιατρικό ιστορικό του ασθενούς όπου αναφέρονται η διάγνωση της πάθησης για την οποία έρχεται και τα χαρακτηριστικά συμπτώματά της, άλλα πιθανά προβλήματα που έχει ο ασθενής, το ατομικό και κληρονομικό αναμνηστικό, στοιχεία από την ιδιοσυγκρασία του ασθενούς (ψυχισμός, ύπνος, διατροφή, σεξουαλική λειτουργία κ.λ.π.), και τελικώς ακολουθεί κλινική ιατρική εξέταση (ακρόαση, ψηλάφηση, μέτρηση σφυγμών, αρτηριακής πιέσης, έλεγχος αντανακλαστικών κλπ.). Όταν κρίνεται αναγκαίο από τον γιατρό μπορεί να ζητηθούν εργαστηριακές εξετάσεις (μικροβιολογικές, βιοχημικές, ακτινολογικές κ.ά.)

Είναι γαληνικά σκευάσματα, δηλαδή «φτιαχτά φάρμακα». Προέρχονται από ουσίες φυτικές, ορυκτές ή και ζωικές, επεξεργασμένες με τελείως φυσικό τρόπο χωρίς καμία επίδραση κάποιου χημικού παράγοντα. Κυκλοφορούν σε διάφορες μορφές. όπως κάψουλες, υπογλώσσια δισκία, ενέσιμα, κολλύρια, διαλύματα, αλοιφές..

Παρασκευάζονται από εξειδικευμένους φαρμακοποιούς με ειδική φαρμακοτεχνική μέθοδο παρασκευής, κατά την οποία η αρχική ουσία αραιώνεται διαδοχικά σε υδατικά διαλύματα τα οποία υποβάλλονται σε ταυτόχρονες δονήσεις. Οι θεραπευτικές ιδιότητες των ομοιοπαθητικών φαρμάκων έχουν πλήρως περιγραφεί και ελεγχθεί μέσα σε άπειρες και προσεκτικές αποδείξεις-χορηγήσεις πάνω σε ανθρώπους (και σε ζώα). Η παρασκευή και η κυκλοφορία τους είναι επίσημα κατοχυρωμένες από την Ελληνική και την Ευρωπαϊκή νομοθεσία (κοινοτική οδηγία ΟΔ/92/73/ΕΟΚ της 22/9/1992) και την εναρμόνιση της Ελληνικής νομοθεσίας από 1/1/1994 που ακολούθησε.

Διατίθενται δε από πολλά εξειδικευμένα φαρμακεία.

Τα ομοιοπαθητικά φάρμακα δεν είναι επικίνδυνα και δεν έχουν παρενέργειες. Στη χειρότερη περίπτωση είναι αδρανή, δηλαδή αν τυχόν δεν έχει γίνει σωστή ομοιοπαθητική διάγνωση και έχει δοθεί στον ασθενή φάρμακο όχι απόλυτα κατάλληλο, δεν θα έχει τα αναμενόμενα αποτελέσματα και θα απαιτηθεί νέα διάγνωση.
Ο λόγος που δεν έχουν παρενέργειες είναι ότι κατά την παρασκευή τους έχουν αραιωθεί σε τέτοιο βαθμό που είναι αδύνατο να επιδράσουν χημικά στον οργανισμό, όπως τα συνηθισμένα συμβατικά φάρμακα. Αντίθετα έχει ενεργοποιηθεί η θεραπευτική τους δράση. Γι’ αυτόν τον λόγο ομοιοπαθητικά φάρμακα δίνονται και σε περιπτώσεις που τα συμβατικά αντενδείκνυνται, όπως είναι η κύηση, η γαλουχία, η νεφρική ανεπάρκεια και η ηπατίτιδα.

Ο οργανισμός δεν εθίζεται στα ομοιοπαθητικά όπως συμβαίνει αρκετές φορές με τα συμβατικά φάρμακα.

Τα ομοιοπαθητικά φάρμακα πρέπει να φυλάσσονται μακριά από έντονες μυρωδιές, σε μέρη δροσερά και μακριά από ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία (π.χ. τηλεόραση, κινητό τηλέφωνο κ.λ.π.) Επίσης δεν πρέπει να εκτίθενται σε ηλιακή ακτινοβολία και δεν πρέπει να φυλάσσονται μέσα στο ψυγείο.

Ένα μικρό ποσοστό ασθενών, τις πρώτες ώρες ή τις πρώτες μέρες μετά την έναρξη της θεραπείας, πιθανόν να παρουσιάσει μικρή επιδείνωση σε κάποιο ή σε κάποια από τα συμπτώματα που είχε πριν αρχίσει την θεραπεία όπως π.χ. πονοκέφαλο, φαγούρα κ.λ.π. που όμως είναι τελείως ακίνδυνη για τον οργανισμό. Αυτό γίνεται γιατί με τη λήψη του φαρμάκου ο οργανισμός κινητοποιείται για να αντιμετωπίσει τη νόσο και αποτελεί μια ένδειξη ότι η θεραπεία βρίσκεται στο σωστό δρόμο. Δεν θα πρέπει όμως οι ασθενείς να αποδίδουν οποιαδήποτε νέα συμπτώματα τους (όπως μια καταρροή από ένα κρυολόγημα, μια διάρροια από τροφική δηλητηρίαση, ένα πόνο από ψύξη κ.λ.π.) στην ομοιοπαθητική αγωγή που κάνουν, αλλά θα πρέπει να συμβουλεύονται για αυτά τα νέα συμπτώματα, εφ’ όσον είναι ενοχλητικά, τον ιατρό.

Σε μια οξεία ασθένεια το θεραπευτικό αποτέλεσμα είναι άμεσο και επιτυγχάνεται σε σύντομο χρόνο. Στις χρόνιες περιπτώσεις όμως δεν είναι πάντα δυνατό – τις περισσότερες φορές τουλάχιστον – να υπάρξει άμεσο θεραπευτικό αποτέλεσμα, ιδιαίτερα όταν οι ασθενείς έχουν προσφύγει στην ομοιοπαθητική  αφού δοκίμασαν πρώτα όλες τις άλλες μεθόδους χωρίς επιτυχία. Επειδή η ομοιοπαθητική δρα ενισχύοντας και κινητοποιώντας τον αμυντικό μηχανισμό του οργανισμού, η διάρκεια της θεραπευτικής αγωγής εξαρτάται κατά κύριο λόγο από την κατάσταση του μηχανισμού αυτού. Έτσι για κάποιον μπορεί να αρκέσει μόνον ενός μηνός θεραπεία, ενώ για κάποιον άλλον μπορεί να χρειάζονται και χρόνια. Γι’ αυτό στις χρόνιες ασθένειες μη ζητάτε από τον ιατρό σας να προβλέψει με ακρίβεια τον χρόνο της θεραπείας.

Εξαρτάται από τους εξής δύο παράγοντες:

1. Από την σωστή επιλογή του φαρμάκου που ενδείκνυται για τον ασθενή. Σ’ αυτό παίζουν σπουδαίο ρόλο οι σωστές πληροφορίες που θα δώσει ο ασθενής, όπως επίσης η σωστή εκπαίδευση και η επαρκής εμπειρία του θεράποντος ιατρού.
2. Από την κατάσταση άμυνας του οργανισμού του ασθενούς. Όσο πιο «μειωμένη» είναι (χρόνιες και βαριές καταστάσεις), τόσο μικρότερος είναι και ο βαθμός ανταπόκρισης στη θεραπεία.

Όχι. Από τη στιγμή που θα αισθανθεί αρκετά καλά, συμβουλευόμενος και τον ομοιοπαθητικό γιατρό, μπορεί να σταματήσει την αγωγή του και να επανέλθει στο γιατρό μόνο σε περίπτωση υποτροπής της αρχικής ασθένειας ή σε εμφάνιση κάποιας άλλης.

Αν κατά τη διάρκεια της θεραπείας παρουσιαστεί κάποιο οξύ πρόβλημα (κρυολόγημα, διάρροια, έντονος πονοκέφαλος, επιπεφυκίτις κ.λ.π.), το καλύτερο θα είναι ο ασθενής να έλθει σε επαφή με τον ομοιοπαθητικό γιατρό του για να του δώσει το αντίστοιχο ομοιοπαθητικό φάρμακο ή να του πει τι να κάνει. Αν όμως δεν μπορέσει εκείνη τη στιγμή να επικοινωνήσει με το γιατρό του και πρέπει οπωσδήποτε κάτι να πάρει, μπορεί να χρησιμοποιήσει οποιοδήποτε συνηθισμένο ( αλλοπαθητικό ) φάρμακο. Δεν υπάρχει κανένας φόβος παρενέργειας ή κάποιας αρνητικής αλληλεπίδρασης αλλοπαθητικών και ομοιοπαθητικών φαρμάκων σε μια τέτοια περίπτωση.

Απολύτως όχι. Δεν υπάρχει φόβος για οποιουδήποτε τύπου αλληλεπίδραση με οποιοδήποτε  συμβατικό (αλλοπαθητικό) φάρμακο. Απλά μερικές φορές κάποια από τα συνηθισμένα φάρμακα (ιδίως αντιβιοτικά, κορτιζόνη κ.λ.π.), μπορούν να αναστείλουν πρόσκαιρα την ομοιοπαθητική θεραπεία και γι΄αυτό συνιστούμε να επικοινωνήσετε με τον ομοιοπαθητικό ιατρό πριν τα χρησιμοποιήσετε.

Βεβαίως. Επειδή όμως η κάθε περίπτωση είναι διαφορετική πρέπει να συμβουλεύεστε τον θεράποντα ομοιοπαθητικό ιατρό σας για οδηγίες.

Ναι. Αυτό όμως εξαρτάται:

1. από το πόσο υγιής είναι ο οργανισμός,
2. από το είδος και τη χρονική διάρκεια της ασθένειας
3. από τις ταλαιπωρίες (διανοητικές, ψυχικές ή σωματικές), που δρουν στον ασθενή μετά την αποθεραπεία του.
4. από το πόσο σωστά τηρεί τις συστάσεις του γιατρού μετά τη διακοπή των φαρμάκων.

Είναι γνωστό ότι τόσο το κάπνισμα όσο και η υπερκατανάλωση αλκοόλ έχουν κακές συνέπειες στην υγεία (καρδιοπάθειες, καρκίνος, κίρρωση ήπατος κλπ.). Είναι καλό επομένως οι ασθενείς να παύουν το κάπνισμα και να κάνουν περιορισμένη χρήση αλκοόλ. Ωστόσο οι ουσίες αυτές δεν φαίνεται να δημιουργούν πάντα ιδιαίτερα προβλήματα στη δράση των ομοιοπαθητικών φαρμάκων.