«(…)Δεν είναι αρκετό μόνο ο ιατρός να κάνει ότι πρέπει. Χρειάζεται να συνεργάζονται μαζί του ο άρρωστος, οι άνθρωποι που τον συνοδεύουν και οι εξωτερικές συνθήκες.» Ιπποκράτης , 1ος αφορισμός
Εδώ πρόκειται να πραγματευθούμε ένα πολύ δύσκολο ζήτημα στην Ομοιοπαθητική- αυτό των αποτυχιών μας. Πρώτα θα ερευνήσουμε το είδος των καταστάσεων όπου είναι δυνατόν να συμβούν αποτυχίες κατά την ομοιοπαθητική θεραπεία. Δεύτερον, θα ερευνήσουμε τι συμβαίνει σε ορισμένες καταστάσεις και δεν δρα το ομοιοπαθητικό φάρμακο που χορηγούμε μολονότι φαίνεται να ταιριάζει για τη περίπτωση. Αυτό είναι κάτι πολύ σοβαρό γιατί χρειάζεται να έχουμε επίγνωση της φύσης του κάθε προβλήματος στη θεραπεία, να το αναγνωρίζουμε και ενδεχομένως να ζητήσουμε βοήθεια από άλλο θεραπευτή ή άλλο θεραπευτικό σύστημα.
«Με την τόσο αναγκαία ελαχιστότητα των δόσεων κατά την ομοιοπαθητική μέθοδο, γίνεται εύκολα κατανοητό, ότι κατά τη θεραπεία πρέπει να απομακρυνθεί από τη δίαιτα και τον τρόπο της ζωής, κάθε τι που τυχόν θα μπορούσε να δράσει φαρμακευτικά, ώστε να μην υπερνικηθεί κι εξουδετερωθεί η ελάχιστη δόση και διαταραχθεί από ετερογενή φαρμακευτικά ερεθίσματα.»
Στον αφορισμό 260 συνεχίζει πολύ πιο αναλυτικά:
«Για τον χρόνιο άρρωστο, η προσεκτική αναζήτηση τέτοιων εμποδίων της θεραπείας είναι ακόμα πιο απαραίτητη, γιατί η ασθένειά του είχε χειροτερέψει, συνήθως , από παρόμοιους βλαπτικούς παράγοντες και άλλα, συχνά παραγνωρισμένα σφάλματα στο τρόπο της ζωής του, που μπορεί να είχαν νοσογόνα επίδραση.
Καφές, εκλεκτό κινέζικο τσάϊ, ροφήματα από άλλα βότανα (φαρμακευτικά φυτά), μπύρες παρασκευασμένες με φαρμακευτικές φυτικές ύλες ακατάλληλες για τη κατάσταση του αρρώστου, τα επονομαζόμενα εκλεκτά λικέρ παραγόμενα από φαρμακευτικά αρώματα, όλων των ειδών τα πόντς, σοκολάτα με μπαχαρικά, αρωματικό νερό και αρώματα διαφόρων ειδών, άνθη στο δωμάτιο με βαριά μυρωδιά, οδοντόσκονη και οινόπνευμα για τα δόντια παρασκευασμένα από φάρμακα, αρωματισμένα προσκέφαλα, φαγητά και σάλτσες με πολλά μπαχαρικά, πίτες με καρυκεύματα και παγωτά κατασκευασμένα με φαρμακευτικές ύλες π.χ. καφέ, βανίλια κ.λ.π., ωμά βότανα στις σούπες, χορταρικά από βότανα, ρίζες και φύτρα κοτσανιών όπως σπαράγγια, φύτρα λυκίσκου και όλα τα χορταρικά που έχουν φαρμακευτική δύναμη, σέλινο, μαϊντανό, άγρια ξινά χόρτα, το φυτό δρακόντειο, όλα τα είδη βολβών, παλιά τυριά και γενικά φαγητά κατεργασμένα-(κρέας και λίπος χοίρων, πάπιας, χήνας, κρέας πάρα πολύ μικρού μοσχαριού, ξινά φαγητά), που έχουν γενικά φαρμακευτικές ενέργειες πρέπει να αποφεύγονται από αυτού του είδους τους αρρώστους.
Τόσο αυτά όσο και κάθε υπερβολή, ακόμα και αυτή της ζάχαρης και του μαγειρικού αλατιού, καθώς και οινοπνευματώδη ποτά που δεν είναι αραιωμένα με αρκετό νερό.
Θερμά δωμάτια, εσωτερικά ενδύματα από πρόβειο μαλλί, καθιστικός τρόπος ζωής σε δωμάτια μη αεριζόμενα, συχνές αρνητικές κινήσεις όπως περίπατος με αμάξι ή κούνια, υπερβολικός θηλασμός, μακράς διάρκειας μεσημβρινός ύπνος σε κατάκλιση, διάβασμα σε οριζόντια θέση, νυχτερινή ζωή, αναζήτηση αφύσικης ηδονής, εκνευρισμός από το διάβασμα άσεμνων εντύπων, αυνανισμός είτε από πρόληψη είτε για να αποφευχθεί η γέννηση παιδιών, ατελής ή καταπιεστική συνουσία, ενασχόληση με αντικείμενα οργής ή λύπης ή αγανάκτησης, παράφορο παιγνίδι, υπέρμετρη πνευματική και σωματική κούραση ιδιαίτερα μετά το φαγητό, ελώδης περιοχή κατοικίας και μουχλιασμένα δωμάτια, όλα αυτά πρέπει να αποφευχθούν ή να απομακρυνθούν, προκειμένου να μη παρεμποδιστεί ή να γίνει αδύνατη η θεραπεία (….).»
Ο ίδιος ο Χάνεμαν δίνει με τρόπο γλαφυρό και σχεδόν ποιητικό μια εικόνα της σύγκρισης ανάμεσα στη λεπτοφυή δόνηση του ομοιοπαθητικού φαρμάκου και στις χονδροειδείς δονήσεις των περιβαλλοντικών παραγόντων που μπορούν να παρεμποδίσουν τη πρόοδο της ομοιοπαθητικής θεραπείας:
«Οι πιο απαλοί ήχοι φλογέρας, που από μακριά, μέσα στα σιωπηλά μεσάνυχτα θα εξύψωναν μια τρυφερή καρδιά σε ουράνια συναισθήματα και θρησκευτικό ενθουσιασμό, δεν ακούγονται και είναι μάταιοι μέσα σε αλλόκοτες κραυγές και τους εκκωφαντικούς θορύβους της ημέρας»
Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη νοητική προσπάθεια για να κατανοήσει κανείς πόσο δυσκολότερες έχουν γίνει την εποχή μας οι συνθήκες για την ομοιοπαθητική θεραπεία.
Τελείως λαθεμένες συνήθειες δίαιτας και φαγητού. Άνθρωποι που αγνοούν τη λέξη πρωϊνό, που μπορεί να τρώνε μία μόνο φορά τη μέρα και αυτή σε ταχυφαγείο, που τρώνε μεγάλα και βαριά γεύματα αργά το βράδυ συνοδεύοντάς τα με μεγάλες ποσότητες αλκοόλ.
Άνθρωποι που αγνοούν, με συνέπεια να παραβιάζουν συνεχώς κάθε είδους βιο-ρυθμό στο σώμα τους. Καταπονούνται με διανοητική ή σωματική εργασία αμέσως μετά το γεύμα, δε διαθέτουν παρά ελάχιστο χρόνο στη κένωση του εντέρου και στη διαδικασία της πέψης, επειδή ακολουθούν πολύ γρήγορους καθημερινούς ρυθμούς με αποτέλεσμα να εμφανίζουν δυσκοιλιότητα και δυσπεψία που με τη σειρά τους περιπλέκουν περισσότερο τη κατάσταση τους.
Κατάχρηση καφέ και άλλων φαρμακευτικών ουσιών (δηλαδή ουσιών με φαρμακευτική δράση), κατάχρηση αλκοόλ, νικοτίνης, ακόμα και εξαρτησιογόνων ουσιών (ινδική κάνναβη, κοκαίνη), δημιουργούν συχνά ανυπέρβλητα εμπόδια στην κλασική ομοιοπαθητική θεραπεία.
Η εποχή μας χαρακτηρίζεται από γεωμετρική αύξηση των επιβαρυντικών περιβαλλοντικών παραγόντων, στον αέρα που αναπνέουμε, στο νερό που πίνουμε, στις τροφές που τρώμε και σχετικά πρόσφατα, στο αθέατο επίπεδο των ηλεκτρομαγνητικών ακτινοβολιών.
Επιβαρύνσεις από βαριά μέταλλα όπως ο υδράργυρος, το νικέλιο, κάδμιο, το ασήμι , το αλουμίνιο, δηλητήρια όπως το αρσενικό και πάμπολλες άλλες τοξικές ουσίες ρυπαίνουν συνεχώς το υπέδαφος, το νερό, τον αέρα και τις τροφές μας. Αν στα παραπάνω προσθέσουμε τα φυτοφάρμακα των φρούτων και των λαχανικών, τα αντιβιοτικά και τα συντηρητικά στο κρέας, τα χημικά πρόσθετα που χρησιμοποιούνται στη βιομηχανία των τροφίμων, αποκτά κανείς μια αρκετά ικανοποιητική εικόνα των επιβαρυντικών παραγόντων που μπορούν να εμποδίσουν και στη πράξη συχνά εμποδίζουν μια ομοιοπαθητική θεραπεία.
Ο πολλαπλασιασμός των δυνητικών αλλεργιογόνων ουσιών, η ύπαρξη έντονα δυσανεκτικών τροφών όπως είναι το αγελαδινό γάλα και το σιτάρι ή η γλουτένη των δημητριακών, περιπλέκουν συχνά την κατάσταση των ασθενών, αυξάνουν τις πιθανότητες υποτροπής, είναι δε πολύ πιθανό συχνά να καθυστερούν υπερβολικά την ίαση τους.
Η μη εξατομικευμένη χρήση των εμβολίων δημιουργεί πέρα από εύλογους προβληματισμούς και ορισμένες σοβαρές ανεπιθύμητες ενέργειες σε ορισμένους οργανισμούς που παρουσιάζουν μια ορισμένη προδιάθεση και χαρακτηρίζονται από κάποια ευαισθησία. Η πείρα δεκαετιών πολλών ομοιοπαθητικών ιατρών ανά τον κόσμο, αλλά και μελέτες που γίνονται πρόσφατα σχετικά με την αποτελεσματικότητα και τα προβλήματα που δημιουργεί η μη εξατομικευμένη μαζική χρήση των εμβολιασμών, παρέχουν πολλές ενδείξεις για την συσχέτισή τους με ανάπτυξη χρόνιων προβλημάτων υγείας σε βάθος χρόνου.
Τέλος ιδιαίτερη μνεία χρειάζεται να γίνει στις καταπιεστικές θεραπείες της συμβατικής ιατρικής και το τεράστιο ρόλο τους στη παρεμπόδιση της κλασικής ομοιοπαθητικής θεραπείας. Στην Ομοιοπαθητική, ονομάζουμε «καταπιεστική» εκείνη τη θεραπεία όπου, εξαφανίζεται ένα σύμπτωμα ή μία ομάδα συμπτωμάτων, χωρίς να συνοδευτεί από τη συνολική γενική βελτίωση του οργανισμού, μόνο και μόνο για να ακολουθηθεί στη συνέχεια , μετά από κάποιο χρονικό διάστημα από την εμφάνιση άλλου σοβαρότερου συμπτώματος ή ομάδας συμπτωμάτων.
Καταπιεστικές θεραπείες υπήρχαν βεβαίως και την εποχή του Χάνεμαν καθώς και τα μεταγενέστερα χρόνια. Το πρόβλημα όμως στις μέρες μας είναι πολύ σοβαρότερο από εκείνο που αντιμετώπιζαν οι ομοιοπαθητικοί ιατροί τους περασμένους αιώνες ή στις αρχές του αιώνα μας. Η σύγχρονη χημική φαρμακευτική βιομηχανία, με τα μέσα που της διαθέτει η βιοτεχνολογία, είναι σε θέση να παρασκευάσει φάρμακα με στοχευμένη δράση σε συγκεκριμένους ιστούς, πολύ ισχυρά, πολύ «αποτελεσματικά» και κατά συνέπεια πολύ πιο «καταπιεστικά». Το αποτέλεσμα συχνά είναι μια πολύ βαθιά απορρύθμιση του ανοσοποιητικού συστήματος από τη μια και του ψυχο-νευρο-ενδοκρινικού άξονα από την άλλη, σε άτομα που καταναλώνουν σε χρόνια βάση τα χημικά αυτά φάρμακα και που παρουσιάζουν μια ορισμένη προδιάθεση ή κάποια ευαισθησία σε αυτά. Τέτοιες περιπτώσεις, ακόμα και όταν είναι στην ευθύνη έμπειρου ομοιοπαθητικού ιατρού, είναι πολύ δύσκολο να θεραπευτούν, και αν τελικά συμβεί, αυτό θα έχει επιτευχθεί μετά από πολλές προσπάθειες ασθενή και ιατρού, πολύ χρόνο, ψυχική αντοχή και καρτερικότητα.
Πηγή: Σ.Χάνεμαν, Όργανο Θεραπευτικής Τέχνης