Κοινωνικές και οικονομικές προεκτάσεις της ομοιοπαθητικής

20 Απρ Κοινωνικές και οικονομικές προεκτάσεις της ομοιοπαθητικής

Το Σάββατο 16 /11/2013 πραγματοποιήθηκε, με μεγάλη επιτυχία, στη πόλη μας η 1^η Ημερίδα Ομοιοπαθητικής Ιατρικής που απευθύνονταν σε ιατρούς, φαρμακοποιούς, οδοντιάτρους και λοιπούς επαγγελματίες εργαζόμενους σε υπηρεσίες υγείας. Οι εισηγήσεις κρίθηκαν εξαιρετικά ενδιαφέρουσες, ενώ μεγάλη υπήρξε η συμμετοχή του ακροατηρίου των επιστημόνων της πόλης μας στη συζήτηση που ακολούθησε στο τέλος των ομιλιών.

Το μήνυμα θα λέγαμε της εκδήλωσης ήταν ότι οι θεραπευτικές δυνατότητες της Ομοιοπαθητικής Ιατρικής, μπορούν να τη καταστήσουν ιατρική πρώτης γραμμής στη σύγχρονη πραγματικότητα.

Σημαίνει αντιμετώπιση νοσημάτων ή απλά διαταραχών της υγείας που αφορούν τη πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας.

Είναι ένα δίκτυο υπηρεσιών φροντίδας υγείας στη κοινότητα που υποστηρίζεται από ένα δίκτυο κοινωνικών υπηρεσιών, το οποίο παρέχει πάνω από το 99% της φροντίδας υγείας στη Βρετανία (Fry, 1993). Κατά έναν πιο περιορισμένο ορισμό σημαίνει «φροντίδα πρώτης επαφής» που μπορεί να παρέχεται από διάφορους επαγγελματίες υγείας. Ωστόσο οι υπηρεσίες Π.Φ.Υ. έχουν ένα κατά πολύ ευρύτερο ρόλο από αυτόν. Ο ρόλος τους περιλαμβάνει τη προάσπιση της υγείας, τη πρόληψη της ασθένειας, την έγκαιρη διάγνωση, τη θεραπεία και τη διαχείριση των οξέων και των χρονίων νοσημάτων, την αποκατάσταση, τη στήριξη των ευπαθών ατόμων και ατόμων με αναπηρία, την καθοδήγηση σε θέματα υγείας και τη φροντίδα τελικού σταδίου.(Αnne Stephenson, 2004).

Υπάρχουν τέσσερις βασικοί στόχοι μιάς υπηρεσίας Π.Φ.Υ.(Marson, 1973).

1. Θα πρέπει να είναι προσβάσιμη από το σύνολο του πληθυσμού.
2. Θα πρέπει να είναι αποδεκτή από το πληθυσμό.
3. Θα πρέπει να είναι σε θέση να αναγνωρίζει τις ανάγκες υγείας του πληθυσμού.
4. Θα πρέπει να αξιοποιεί αποτελεσματικά τους διαθέσιμους πόρους.

Μερικά ενδεικτικά παραδείγματα:

• Οξείες λοιμώξεις του ανώτερου-κατώτερου αναπνευστικού,
• Πεπτικές διαταραχές, οξέα διαρροικά επεισόδια, προβλήματα δυσκοιλιότητας, σύνδρομο ευερέθιστου εντέρου, οξεία γαστρίτιδα,
• Νευρολογικά προβλήματα: ίλιγγος, εμβοές, πονοκέφαλος, ημικρανία, παράλυση προσωπικού, αυπνία,
• Οξεία κυστίτιδα, κολικός νεφρού, κολπίτιδα, προεμμηνορυσιακό σύνδρομο, διαταραχές εμμήνου ρύσεως, συμπτώματα κλιμακτηρίου,
• Οξύς  εξωαρθρικός ρευματισμός: περιαρθρίτιδα, τενοντοπάθεια, τραυματισμός μαλακών μορίων, ισχιαλγία, πρόπτωση μεσοσπονδύλιου δίσκου, ωμοβραχιόνια νευραλγία, σύνδρομο καρπιαίου σωλήνα, αυχενικό σύνδρομο.

Στην περίπτωση της Ομοιοπαθητικής σημαίνει ότι αποτελεί ολοκληρωμένο και αυτοτελές ιατρικό θεραπευτικό σύστημα που ακολουθεί  σαφώς καθορισμένες αρχές και κανόνες.

• Διαγνωστική προσπέλαση- Ομοιοπαθητική διάγνωση. Γίνεται με την κλινική εξέταση από ιατρό, την αξιοποίηση των συνήθων εργαστηριακών εξετάσεων, και τη λήψη του ιατρικού-ομοιοπαθητικού ιστορικού.
• Ο τρόπος της ομοιοπαθητικής εξέτασης- το ομοιοπαθητικό ιστορικό. Η ιδιομορφία αυτού του τύπου εξέτασης βρίσκεται στην ανάγκη κατανόησης εκ μέρους του ομοιοπαθητικού γιατρού, σε βάθος, του ψυχο-νευρο-ενδοκρινο-ανοσολογικού προφίλ του ασθενούς. Λεπτομέρειες δεν μπορούν να παρατεθούν εδώ, είναι όμως προφανές ότι απαιτείται αρκετός επιπλέον χρόνος για την εξέταση αυτή, απ’ όπου και η ανάγκη για αναπροσαρμογή των συνήθων χρονικών ορίων εξέτασης. Είναι πρακτικά εφικτό με τις παρούσες συνθήκες; Η πείρα έχει δείξει ότι κάτι τέτοιο είναι εφικτό για έναν καλά εκπαιδευμένο και έμπειρο ομοιοπαθητικό ιατρό.
• Η ομοιοπαθητική πρόγνωση. Είναι απαραίτητη και βασίζεται τόσο στα γενικά  κριτήρια της ορθόδοξης Ιατρικής όσο και σε ιδιαίτερα, για την Ομοιοπαθητική ,κριτήρια.
• Η χορηγούμενη θεραπεία, το ομοιοπαθητικό φάρμακο. Χρησιμοποιούνται περίπου 3000 φαρμακευτικές ουσίες. Στο μεγαλύτερο ποσοστό τους (85%)  είναι φυτικής προέλευσης. Η πρώτη ύλη για τη παρασκευή τους είναι το αλκοολούχο εκχύλισμα των βοτάνων από τα οποία προέρχονται. Η πρώτη ύλη, αφού παρασκευαστεί, στη συνέχεια υποβάλλεται σε μια διαδικασία διαδοχικών αραιώσεων και κρούσεων που ονομάζεται στην ομοιοπαθητική φαρμακοτεχνική, δυναμοποίηση. Αυτή ακριβώς η διαδικασία είναι που κάνει το ομοιοπαθητικό φάρμακο μοναδικό.
• Τι ισχύει σήμερα στην Ελλάδα, Ο ρόλος του ΕΟΦ. Τα ομοιοπαθητικά φάρμακα παρασκευάζονται και διατίθενται από τα εξειδικευμένα φαρμακεία σαν γαληνικά σκευάσματα. Η διάθεση και η κυκλοφορία των φαρμάκων αυτών διέπεται από την κοινοτική οδηγία ΟΔ/92/73/1992  και την εναρμόνιση της ελληνικής νομοθεσίας από 1/1/1994 που ακολούθησε.
• Το χαμηλό κόστος του ομοιοπαθητικού φαρμάκου. Το θέμα της πατέντας. Σε αντίθεση με το χημικό φάρμακο το οποίο επι 10 χρόνια μετά τη κυκλοφορία του στην αγορά εξασφαλίζει προνομιακά ψηλή τιμή ως πρωτότυπο (πατέντα), στην ομοιοπαθητική, για την συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων  ασθενών, που έχουν ανάγκη πρωτοβάθμιας περίθαλψης χρησιμοποιούνται  ομοιοπαθητικά φάρμακα που η αποτελεσματικότητά τους έχει δοκιμαστεί επί δεκαετίες. Για το λόγο αυτό το ομοιοπαθητικό φάρμακο μπορεί να είναι κυριολεκτικά πάμφθηνο.
• Το ζήτημα της τυποποίησης του ομοιοπαθητικού φαρμάκου. Για πολλές ευρωπαικές χώρες αποτελεί ήδη πραγματικότητα. Υπάρχουν οργανωμένες μονάδες παραγωγής, που παρασκευάζουν σε βιομηχανικό επίπεδο ομοιοπαθητικά φάρμακα, τα οποία αφού υποβληθούν στους προβλεπόμενους  αυστηρότατους ελέγχουςσύμφωνα με τη νομοθεσία της κάθε χώρας, λαμβάνουν στη συνέχεια πιστοποίηση και άδεια κυκλοφορίας από τον οικείο ΕΟΦ. Τέτοιες μονάδες παραγωγής υπάρχουν στην Βρετανία, τη Γαλλία, τη Γερμανία, την Αυστρία, και αλλού.
• Η απουσία ανεπιθύμητων ενεργειών είναι εξασφαλισμένη λόγω του τρόπου κατασκευής του ομοιοπαθητικού φαρμάκου, με τη προυπόθεση ότι η θεραπευτική του χρήση θα γίνεται από έμπειρο και καλά εκπαιδευμένο ιατρό.
• Η δυνατότητα συγχορήγησης ομοιοπαθητικού με χημικό φάρμακο. Για παράδειγμα, η λήψη μη στεροειδών αντιφλεγμονωδών (ΜΣΑΦ), όπως η δικλοφενάκη ή άλλο,  λόγω πχ δισκοπάθειας από ηλικιωμένο ασθενή με υπέρταση. Εδώ καταδεικνύεται η συνεργασία   των δύο σχολών Ιατρικής σκέψης για το καλό του αρρώστου. Εφόσον ο ασθενής χρειάζεται κάποιο ασφαλές αναλγητικό που παράλληλα να μη θέσει σε κίνδυνο τη νεφρική του λειτουργία και απορρυθμίσει την αρτηριακή του πίεση, θα είχε να ωφεληθεί τα μέγιστα από τη χρήση του κατάλληλου ομοιοπαθητικού φαρμακου.

Από τα παραπάνω, κατά την άποψή μου, γίνεται φανερό ότι τόσο η κεντρική πολιτεία, όσο και οι τοπικοί-περιφερειακοί πολιτικοί, κοινωνικοί, επαγγελματικοί και επιστημονικοί φορείς, χρειάζεται να προβληματιστούν πολύ σοβαρά πάνω στη δυνατότητα να λειτουργήσουν  εξωτερικά ιατρεία ομοιοπαθητικής πρωτοβάθμιας περίθαλψης, όπως ήδη γίνεται σε νοσοκομεία της Αθήνας, που να εφαρμόζουν μια τέτοια ήπια θεραπευτική, χωρίς ανεπιθύμητες ενέργειες μέθοδο χωρίς να λογαριάζουμε το εξαιρετικά χαμηλό της κόστος από άποψη φαρμακευτικών σκευασμάτων.

Πέτρος Α. Κράχτης

Ιατρός Κλασικής Ομοιοπαθητικής

Ρευματολόγος